Oμπρέλα ή αστερισμός;

09.05.2012

http://archive.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=682052

Ή Ύδρα με σύστησε στο φως. Θα μιλήσω για αυτό. Το μεσημεριανό φως του καλοκαιριού, τόσο δυνατό που όταν πέφτει πάνω στα σπίτια και την πέτρα εξαφανίζει τις υφές και τις μικρές λεπτομέρειες, αναδεικνύει απόλυτα τις φόρμες, το περιβάλλον, τη σχέση τους με τους ανθρώπους. Κοιτάζοντας το Μυρτώο από το μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, με φόντο το επίμονο λουλακί, οι σχηματισμοί των ρευμάτων που αυλακώνουν τη θάλασσα κάνουν τη στεριά να μοιάζει ακόμα πιο ακίνητη. Στη ζωγραφική, στα πρόσωπα των ανθρώπων βλέπω την αρχική πρόθεση: να μεταφερθούν σ’ αυτά ατόφιες οι εναλλαγές του φωτός, όπως αποτυπώνονται στη σκέψη και τις αισθήσεις. Τα χρώματα του άχρονου λιμανιού στο Καμίνι μεταφράζονται σε «δραπέτες», το σκληρό μεσημέρι στο «άσπρο πρόσωπο» της φρέσκιας αντίθεσης. Η διαδρομή από το σπίτι έως το Βλυχό, παίρνοντας το μονοπάτι των οδοιπόρων – εξερευνητών του νησιού, διασχίζεται έως τους πρόποδες του λαιμού της ντάμας στο ταγκό. Όταν βρέχει, σκεπάζει το πέλαγος  ένα χαλί από αμέτρητες κουκκίδες, σαν κάποια αόρατη αγέλη να τσιμπά την επιδερμίδα της θάλασσας για να τραφεί. Στο βάθος, πίσω απ’ τον Δοκό δραπετεύει η πρώτη αχτίδα απ’ τις χαραμάδες των σύννεφων  που αδυνατίζουν, δίνοντας την εντύπωση ότι υφαίνει στο νερό μονοπάτι για το δρόμο της επιστροφής, μ’ αρέσει να το σκέφτομαι έτσι. Χωρίς τηλεόραση ή εφημερίδες. Χωρίς  μουσική –για λίγο. Η παρτιτούρα αυτή ανήκει σε όλους και στον καθένα μας ξεχωριστά. Η βραδιά  είναι υγρή, σκόρπιες λακκούβες νερού έχουν παγιδευτεί στα πλακόστρωτα της παραλίας του νησιού. Καθόμαστε για ένα ποτό. Στη διπλανή καρέκλα ξέμεινε το οικονομικό ένθετο μιας εφημερίδας. Η νύχτα πυκνώνει και η σχέση φωτός - σκιάς αλλάζει τα ρούχα της. Τα σύρματα στις ομπρέλες που ξεκουράζονται γυαλίζουν, μπλέκονται με τα φώτα των μαγαζιών. Πίσω από ένα ποτήρι ουίσκι κοιτάζω αυτές τις μικρές μεταλλικές φωτιές που ενώνουν τις υφασμάτινες καμπύλες της ομπρέλας και αναρωτιέμαι: ομπρέλα ή αστερισμός;

Αντώνης Τσακίρης, 25/1/2012